Anasayfa
Kurşun kalem saplandı çoçukluguma…..
Önce misketlerimi çaldılar sonra telden yaptıgım arabamı
Uçurtmama mayın döşediler
güneşe yolculuk adına günbatımlarında
Soğuk sular altında çürüttüler bedenimi
Çığlıklarımı kefenlediler kan kokan musalla taşlarında
Mezar diye kapımın eşiğinde gömdüler beni
Sazımı duvara astım ve bir şafak türküsünde kendimden çok uzaga kaçtım
Tüm duvarlara kayıp diye asıldım
Ve tüm arşivlerde kaçak diye anıldım oysaki kaçmak yakışmazdı kaçağa…
Şimdi coğrafyasız umutlar ekiyorum adına ülke dediğim adına sen dediğim topraklara
Kurşun kalem saplandı soluma ve yazamadım
Bu kadar göz yaşlarımda hapsolmuşken
Önce kalemi çaldılar sonra balçıkla sıvadığım sayfalarımı
Satırlarıma pusu kurdular
Özgürlük dediler adına her çığlıkta bir pankart astılar boynuma
Sildiler sicilimi…birazda sen agla dediler
Adımlarımı kırdılar beton zeminlerde
Konuş diye soluğumu astılar soluksuz ezdiler beni…
Bir sürüye katamadım ben beni….
Kurşun kalem saplandı aşklarıma….
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Cigaramdan bir duman aldım dosta düşmana karşı
savurdum derin iç çekişlerimi gökyüzüne
Rüzgarlara verdim sırtımı
Üşüyordum bir şairin mısralarında
Hevinin asırlık güncesinde biriktirdim düşlerimi
İmkansızlıklarım imkan/sızımdı
Ve ben asaf’ın yeşil ışıklarında annesizliğime yetimliğime tüm yeşil ışıkları yakmıştım
Ve anne bak şair ölüyor..
O kadar kördü ki beni gördüğünü sana gözler
Oysaki öykümdeki umut/can özürlü değildi koşuyordu acılarım onda saklıydı
Adım eşkıyaydı ve kod adım baran
Çıkmazlarımdan geçmişim çıkıyordu beni ardına alarak
Şimdi gidiyorum sırtıma öfkemi alarak
Ve benden selam söyleyin o nazlı sevgiliye
Geçmişimin anatomisine bir tükenişi daha ekledim
Bir yitirmişliği….
Artık kimse/sessiz/dim ve sensiz…
Dokunma bana sende yanarsın
Ne kadar rezil olsak o kadar iyi misali
Gitmeli ve bu devrim burada bitmeli…
Ve ben başkaldırıyorum…
Kurşun kalem saplanıyor f tipi kabuslarıma…
Tek oda sekiz çoçuk
Ve şehvetin mecburi yorgan altı hikayeleri tebessümü düşer yanaklarıma
Sofra savaşlarında kazanılan bir fazla zeytin dizilir kursağıma
Siyah beyaz düşerim dizlerimin üstüne yorgun demokrat edasıyla
Ve ben çekip giderim cebimde bir revolver…….
Önce misketlerimi çaldılar sonra telden yaptıgım arabamı
Uçurtmama mayın döşediler
güneşe yolculuk adına günbatımlarında
Soğuk sular altında çürüttüler bedenimi
Çığlıklarımı kefenlediler kan kokan musalla taşlarında
Mezar diye kapımın eşiğinde gömdüler beni
Sazımı duvara astım ve bir şafak türküsünde kendimden çok uzaga kaçtım
Tüm duvarlara kayıp diye asıldım
Ve tüm arşivlerde kaçak diye anıldım oysaki kaçmak yakışmazdı kaçağa…
Şimdi coğrafyasız umutlar ekiyorum adına ülke dediğim adına sen dediğim topraklara
Kurşun kalem saplandı soluma ve yazamadım
Bu kadar göz yaşlarımda hapsolmuşken
Önce kalemi çaldılar sonra balçıkla sıvadığım sayfalarımı
Satırlarıma pusu kurdular
Özgürlük dediler adına her çığlıkta bir pankart astılar boynuma
Sildiler sicilimi…birazda sen agla dediler
Adımlarımı kırdılar beton zeminlerde
Konuş diye soluğumu astılar soluksuz ezdiler beni…
Bir sürüye katamadım ben beni….
Kurşun kalem saplandı aşklarıma….
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Cigaramdan bir duman aldım dosta düşmana karşı
savurdum derin iç çekişlerimi gökyüzüne
Rüzgarlara verdim sırtımı
Üşüyordum bir şairin mısralarında
Hevinin asırlık güncesinde biriktirdim düşlerimi
İmkansızlıklarım imkan/sızımdı
Ve ben asaf’ın yeşil ışıklarında annesizliğime yetimliğime tüm yeşil ışıkları yakmıştım
Ve anne bak şair ölüyor..
O kadar kördü ki beni gördüğünü sana gözler
Oysaki öykümdeki umut/can özürlü değildi koşuyordu acılarım onda saklıydı
Adım eşkıyaydı ve kod adım baran
Çıkmazlarımdan geçmişim çıkıyordu beni ardına alarak
Şimdi gidiyorum sırtıma öfkemi alarak
Ve benden selam söyleyin o nazlı sevgiliye
Geçmişimin anatomisine bir tükenişi daha ekledim
Bir yitirmişliği….
Artık kimse/sessiz/dim ve sensiz…
Dokunma bana sende yanarsın
Ne kadar rezil olsak o kadar iyi misali
Gitmeli ve bu devrim burada bitmeli…
Ve ben başkaldırıyorum…
Kurşun kalem saplanıyor f tipi kabuslarıma…
Tek oda sekiz çoçuk
Ve şehvetin mecburi yorgan altı hikayeleri tebessümü düşer yanaklarıma
Sofra savaşlarında kazanılan bir fazla zeytin dizilir kursağıma
Siyah beyaz düşerim dizlerimin üstüne yorgun demokrat edasıyla
Ve ben çekip giderim cebimde bir revolver…….
