En Son Ne Kopyalamışsınız Yapıştırın bakalım :D

bi arkadaşın msn adresini kopyalamştm o yüzden yapıştıramam

bir lisandır.

hiçbir şey

Sensiz geçmiyor bu günler biliyor musun
Yüreğine beni, beni soruyor musun
Öyle yalnız kaldım biliyor musun
Türküler söyledim sana duyuyor musun

hiçbi şey

pazar dolaştım
Bir tüccara satamadım ben beni
Koyun oldum kuzum ile meleştim
Bir sürüye katamadım ben beni

http://aygunhoca.com/tc-inklap-tarihi-ve-ataturk/163-t-c-nklap-tarihi-ve-atatuerkcueluek-calma-kitab-/2360-tc-inkilap-tarihi-2-unite-cevaplari.html

eylesin
Küheylan kişnesin aygır oynasın
Kazanlarda adam kanı kaynasın
Esir etmek yok ha çalın kılıncı

İnkılapçılık, en kısa anlamı ile yenilik demektir. Atatürk inkılapçılığı, eski ve faydası olmayan bir çok kurumların yıkılarak yerlerine çağın gereklerini yerine getirebilecek kurumların konulması anlamını taşır. Atatürk inkılapçılığı, faydalı olana yönelmeyi istemektir. Eski, geçerliliğini yitirmiş, faydasından çok zararı olacak işleri bir düzene sokmak demektir.



Atatürk her zaman yenilikçi bir insandı, onun istediği ülkenin sürekli ilerlemesi ve kalkınmasıydı. İşte bu yüzden Atatürk, her zaman yenilikçi bir yol izlenmesini isterdi.

Yeniliklere ayak uyduramayanların, her zaman geri planda kalan gelişmemiş ülkeler olduğunu hepimiz görmekteyiz. Ülkemizin ve milletimizin her zaman faydalı olan yeniliklere açık olması gerekir ki diğer dünya devletleriyle her zaman yarışabilsin.

Yeniliklere ayak uyduramayan milletlerin hayatında bir gün mutlaka çöküşler yaşanacaktır. Bu çöküşleri yaşamama adına, Atatürk inkılaplarına mutlaka sahip çıkmalıyız. O’nun bu inkılapçılık anlayışını her zaman yaşatmalı ve hep ileriye gidebilmenin yeni yollarını aramalıyız. Sadece yapılan inkılapları korumakla kalmayıp aklın, ilmin ve ileri teknolojinin yol göstericiliğinde hareket ederek, yeni atılımlarla çağdaşlaşmaya yönelmek gerektiğini hiç bir zaman unutmamalıyız.

Atatürk: “Yaptığımız ve yapmakta olduğumuz inkılapların gayesi, Türkiye Cumhuriyeti halkını tamamen çağdaş ve bütün anlam ve görünüşü ile medeni bir toplum haline ulaştırmaktır. İnkılaplarımızın ana ilkesi budur” diyerek izlememiz gereken yolu en güzel şekilde tarif etmiştir. İnkılapçılık ilkesi çağdaş yaşamı yakalamanın anahtarıdır.

ödev yapıyodum da

degil;
Bir iş var bu işin içinde.

yediğim dayaklardan,
Erisem de, tabutum boşmuş gibi taşınsa

askım_manga

๑۩۞۩๑maNqa ๑۩۞۩๑

kaldık böyle bahtı kara biz

Yedisi sırdadır, ayandır beşi,
Tedbirle bozulmaz takdirin işi.
Üç yüz altmış altı deryanın başı,
Akan ırmağının seli nerd'olur?

tükendmartıK. demiş ki:

~> ayşe sekmen <~

(a)cıмa yoĸ, (n)eғreт war., (т)avιz yoĸ, (İ)şĸence war., (f)ener, (в)aнçe yoĸ

yalnizligin buzdan ayini,
Akşamsefalari içinde karanlik gözlerin.
Döker çiçegini sararan rengiyle,
Yarali bir aşkla segiren derin.
Ve aklin seni sürgüne gönderir
Yüzüne igreti gelen isminle,
En yalniz köşesinde donmuş yüreginin.

NECATI CUMALI (1921)-(10.01.2001)

ÜÇ MİNİK SERÇEM KONUSU: Doğayı ve hayvanları çok seven Sonçiçek isimli kız ve ailesi ile Sonçiçek’in, minik bir serçe ile olan dostluğu yer almaktadır.

Sütçülük yapan adam ve hanımı, İlkçiçek ve Narçiçek isimli iki kızları ile birlikte iki odalı bir evde, yoksul bir yaşam sürmekte­dirler. Kızlar büyüdüklerinde bir de Sonçiçek ismini verdikleri bir kızları daha olur. Bir müddet sonra, ablaları evlenip gidince, Sonçiçek ailenin tek çocuğu olarak, küçük evlerinde mümkün ol­duğunca mutlu bir yaşam sürerler. Sonçiçek akıllı, sevimli ve cana yakın bir kız olduğu için bütün mahalleli tarafından da sevilmek­tedir.
Sonçiçek hayvanları da çok sevmektedir. Kınalı isimli kedisi, Sürmeli isimli köpeği vardır. Ayrıca, sütçülük yaptıkları için inek­leri de bulunmaktadır. Yine tavuklar, horozlar, serçeler ve leylek­lerle de çok iyi geçinmektedir.
Hayat devam edip giderken, Sonçiçek bir gün ağaçtaki yuva­sından düşmüş bir serçe yavrusu bulur. Onu çok sever ve evinde beslemeye başlar. Sonçiçek’in arkadaşları da bu yavruyu çok sev­mişlerdir.
Gün gelir minik serçe büyür ve kendisine bir eş bularak di­ğer serçelerin arasına karışır. Çok üzülen Sonçiçek’e sık sık ziyare­tine geleceğine dair söz verir.
Ancak, Sonçiçek’in babası, çeşitli kesimlerden çok baskı ya­pıldığı için otlağını satmış; hep birlikte, yeni otlaklar bulmak için göç etmek zorunda kalmışlardır. Bu yolculuktan dolayı çok üzü­len Sonçiçek’e, minik serçe, eşi ve arkadaşları, onlara yolculuk boyunca eşlik ederek, en büyük teselliyi vermişlerdir.
Yeni otlaklarına varmış, yeniden düzenlerini kurmuşlardır. Sonçiçek burada âa yeni dostlar edinir, yeni ahbaplıklar kurar. Kısa zamanda çevresine alışır ve kendisini sevdirir. Ama, her zaman aklının bir köşesinde minik serçe bulunmaktadır.

bir vururken emperyalizmi
toprak ananın geniş kalçalarında
neden kalktın soframızdan
ENVER USTA

hiçbi şey

kokusundan kelebekler,
Gönlüm ona pervane kesildi.

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde-gösterdiği vahşetle 'bu: bir Avrupalı'
Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer.
Yedi iklimi cihânın duruyor karşında,
Avusturalya'yla beraber bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk:
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ!
Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil,
Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel'undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.

Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
Beriden zelzeleler kaldırıyor a'mâkı;
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.
Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,
Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer...
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak.
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere,
Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre.
Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler...
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
Alınır kal'â mı göğsündeki kat kat iman?
Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
Çünkü te'sis-i İlahi o metin istihkâm.

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler,
Beşerin azmini tevkif edemez sun'-i beşer;
Bu göğüslerse Hudâ'nın ebedi serhaddi;
'O benim sun'-i bedi'im, onu çiğnetme' dedi.
Asım'ın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
'Gömelim gel seni tarihe' desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
'Bu, taşındır' diyerek Kâ'be'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin'i,
Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran...
Sen ki, İslam'ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;
Sen ki, a'sâra gömülsen taşacaksın...Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.